Ik wilde even niet op reis, even niet zo ver en maakte me direct zorgen. Hoe kan dit? Ik ben een van die mensen die van vliegen houdt en een vlucht kan me niet lang genoeg duren. Maar nu merkte ik iets heel geks. Ik hoefde even niet zo ver. Waar ik eerst al tijden fantaseerde over welk continent en welk land op het programma zouden kunnen staan, was ik opeens uitgekeken op die hele wereldbol.
De oorzaak hiervoor was België. Ongeveer zeven maanden lang had ik in België gewerkt aan een enorm neus-in-de-boter-project. Mooie scripts, goede crew en collega acteurs en een fijne rol. Maar wel in België. Niet ver reizen, maar wel overduidelijk buitenland. En opeens wilde ik dichtbij weg. Wel weg, want niets is fijner dan de deur achter je dichttrekken en op avontuur gaan, maar niet ver weg.
En zo gebeurde het dat ik met man en baby op vakantie ging en de bestemming maar een uur rijden was. Zelfs mijn paspoort had vakantie, met stempels en al. Ik riep de hele weg dat het zo heerlijk was dat we gewoon even op en neer konden rijden als we iets vergeten waren. Afslag Otterloo en de Hoge Veluwe eraf en hoppa, arrivé!
Afslag Otterloo en de Hoge Veluwe eraf en hoppa, arrivé.
Eenmaal in het luxe hotel bleef ik rondstuiteren. 'Een zwembad!' 'Een bibliotheek!' 'Je kunt lopen naar de ingang van het park!' Ik voelde me Beyoncé op een luxe jacht, zo stijlvol en relaxed zat ik met een gin-tonic op het terras in de zon. Ons baby'tje kroop rond aan m'n voeten. Ik mag dit baby'tje absoluut niet de schuld geven van deze ommezwaai. We waren al twee keer de oceaan overgestoken en ze vond alles prima. Maar ik gebruikte haar wel absoluut als smoes. Terwijl ik zelf gewoon blij was om niet ver weg te gaan hoorde ik mezelf zeggen dat het met zo'n baby toch echt makkelijk was. Nouja, met een baby is alles makkelijk, of moeilijk, en dat wisselt elkaar dan steeds af.
Op het terras sprak ik Amerikanen die het Kröller-Müller museum een veel mooiere Van Gogh-collectie vonden hebben dan het Van Gogh museum in Amsterdam. En geen rijen. Ik knikte. Omdat we steeds op hetzelfde moment even tv keken, bij het geven van de fles, zaten we opeens diep in het programma The Great British Bake Off. Ook dit was uiterst sfeerverhogend en stressverlagend. 's Avonds zaten we met een babyfoon op tafel te genieten van het toprestaurant in het hotel. Geweldig.
Maar iets in me schaamde zich ook. Dit zojuist beschreven tripje klinkt toch als een vakantie voor gepensioneerden? Drie dagen op de Veluwe, really? Niet yoga doen op Bali? Ehm nee. Drie dagen op de Veluwe. En het mag, een suf klinkend tripje was voor mij een hemelse vakantie.
En daar moet iedereen voor gaan. Ik zal blijven proberen niet vies te kijken als iemand zegt dat -ie naar een Waddeneiland gaat (ik ben geen fan, het waait er altijd en als ik er ben, is het koud en je moet er met de boot heen en ik hou niet van boten en enfin, het heeft nooit geklikt tussen de Wadden en mij). Of je nou naar Patagonië gaat of naar de Vaalserberg, ik vind het even indrukwekkend. Ik hoop gewoon dat je geniet. Van het weggaan en het avontuur. En van het thuiskomen. Want terugkomen in je eigen huis is stiekem toch het mooist van reizen.
Terugkomen in je eigen huis is stiekem toch het mooiste van reizen.
Anna Drijver
Actrice, schrijver