'Puur' voor later.
Readtime 2 minutesColumn Ellen ten Damme
In Zwitserland is alles reteduur. Het retourtje Zürich kostte een habbekrats, maar na aankomst toen ik een kopje koffie met Sachertorte bestelde, uitkijkend over de Grosmünster en Zürichsee, herinnerde ik me het weer. Geen wonder dat Zwitsers een Zwitserleven hebben. Overal elders is het goedkoop voor ze.
Behalve naar Het Zwitserleven Gevoel was ik deze zomer in het Zwitserse voortdurend op zoek naar de echte Zwitserse kaasfondue. Omdat ik daar zin in had. Maar overal werd ik uitgelachen, “Kasefondue gibt es nur im Winter!” Voor noodgevallen had ik gelukkig twee repen donkere chocolade van een verantwoord merk, bij me. Voor je weet maar nooit!
Als kind ben ik reeds een paar keer in Zwitserland geweest, van prijzen wist ik toen niet veel. Een keer met het gezin, een keer met de turnvereniging, en een paar keer op doorreis naar Italië. Dat er eeuwige sneeuw bestond in Zwitserland, dat je tussen muren van sneeuw en ijs kon wandelen in je zomerbikini vond ik machtig interessant. Kan binnenkort ook in Groenland en Spitsbergen! Voor deze laatste stukjes ijstijd zie ik veel toerismemogelijkheden, voor zolang het duurt. En daarmee zijn wij, Trump en ik, vast niet de enigen.
Vroeger verzamelde ik ook wandelstokplaatjes voor op mijn bergwandelstok. Stocknagel. Waar is die gebleven trouwens? Verder herinner ik me de koele bergmeertjes, de chalets, de bloemenweiden, en de vergezichten vanaf een bergtop. Het blijkt dat ik een geheugen heb als een zeef, want ik dacht nog nooit in St. Gallen en Schaffhausen geweest te zijn, alles was als nieuw, blinkend goud en frisgeverfde, fleurige erkers en gevels. Schattige pleinen met mooie fonteinen. Maar prompt kreeg ik jaren 70- kiekjes als bewijs van mijn aanwezigheid doorgestuurd van mijn oude moeder, inmiddels zeer bedreven op de iPad.
Na een aantal interessante musea en archieven, kerken en bibliotheken bezocht te hebben, kreeg ik wederom trek in die befaamde Zwitserse Kaasfondue. Maar zelfs in Appenzell, bekend vanwege de kaas, kreeg ik nul op het rekest. En ik kreeg zin in frisse berglucht. Puur! Zoals de lucht op de puzzelfoto van 1000 stukjes. Direct, per telefoon en internet een chalet geboekt genaamd ‘Fernsicht’. Deze stond op een hoge berg boven Liechtenstein. (Dat land ook nog even meegepakt om weg te strepen van de bezochte landenlijst. Bleek ik achteraf ook al geweest te zijn als kind, nu ja.)
Maar het meeste Zwitserleven Gevoel kreeg ik toch van de terugreis, een stukje varen op de Rijn. Je reinste plezier. Lekker zitten op een boot, terwijl de prachtigste dorpen en landschappen voorbijtrekken, ondertussen bier met kartoffelsalat nuttigen. Wat is het opvallend rustig op dit stukje Rijn, je waant je in de middeleeuwen.
Uiteindelijk was het vlak voor vertrek toch nog gelukt om ‘een broodje kaas’ want dat is het feitelijk, te bestellen, en wel gewoon in Zürich. Het was heerlijk, helaas een geheim recept, (ongetwijfeld opgeslagen in een Zwitserse kluis), en 45,- euro per persoon. Hoe dan ook, de missie was geslaagd. Bij thuiskomst ontdekte ik mijn smoezelige repen donkere chocolade. ‘Puur’ voor later. Voor je weet maar nooit!
This article is published on 27 February 2020